Blog

Hier onder staan mijn verhalen:

Hij draait!

Ik kan jullie dus nu op de hoogte houden van wat er allemaal nodig is om in Parijs te kunnen gaan koken bij instituut Gentle Gourmet. Het waarom, en dat ik jullie meeneem op mijn reis. Waarom ik jullie meeneem. Waar ik bang voor ben (want ja dat ben ik best wel) Waar ik blij van wordt. Ik neem jullie mee op avontuur. De keuken in. Met me mee mijn rugzak in. Hop, naar Parijs.

The uncut story; ‘Loes naar Parijs’ 

Oooh Rudolph
Als kind wilde ik van alles worden: archeoloog, bakker, politieagent, juf, etaleur… maar vanaf het moment dat ik ging samenwonen en mijn eigen keuken had, kreeg ik een nieuwe passie: koken!  In die periode kwam Life & Cooking op tv. Ik zat elke zondag aan de buis gekluisterd. Ooooh die Rudolph van Veen . Wat pubers toen hadden met Take That, had ik met Rudolph. Tja, een bakker/kok/meesterpattisier met gekleurd haar, die naar punk luisterde en ook nog geweldige ‘food porn’-gedichten schreef, natuurlijk was ik fan!

Wedstrijdje doen?
Ik ging meerdere keren kijken naar de kookwedstrijden van de Zilveren Champignon, ik ging naar Rudolphs boekpresentaties en deed mee aan alle wedstrijden die maar door Life & Cooking werden uitgeschreven. En ik won vaak ook nog. Mijn vriend en ik trouwden en Rudolph kwam op onze receptie. Wat was ik trots!

Na onze verhuizing deed ik in ’96 mee aan de kookwedstrijd van OverHeerlijk. 
De wedstrijdformulieren had ik gevonden in de Tip Culinair. De wedstrijd draaide om de Nederlandse Kampioenschappen Meesterlijke  Amateurkok. Ik werkte als conducteur en mijn baas gaf me een extra studiedag om me voor te bereiden. Bij de wedstrijd ontmoette ik nog meer bekende tv-koks, zoals Alain Caron, Ramon Beuk, Angelique Schmeink, Danny (die eerder de hulp van Rudolph was) en vele anderen.
Ik redde het tot de 14 laatste kandidaten, zwetend, met over mijn schouder meekijkende meester-koks. Zo vet!

Turbulentie
Met mijn kersverse man kreeg ik twee kinderen. En in ons huis zat een prachtige keuken. Maar het koken verdween een beetje naar de achtergrond. Ik begon een bedrijf in sieraden en creatieve workshops: Made by Rebel. Ik maakte food porn-sieraden (denk hamburgeroorbellen en lolliebroches). ‘We had it all’: 6 geweldige stagiaires, een tot kantoor verbouwde riante zolder en een uitstekende balans tussen mijn baan bij NS en Made by Rebel. Maar relatietechnisch ging het niet goed. Ik gebruikte de keuken als uitlaatklep. 
Ik ontmoette voor mij belangrijke mensen die vegetarisch leefden. 
Een met het gezin besproken vega-challenge beviel zo, dat ik vegetarisch bleef koken. 

Thuisafgehaald
De liefde ging over. Een scheiding het gevolg en ik verhuisde naar Oostelbeers. Nu at en kookte ik dus alleen met de kinderen. Ik had even voor de scheiding een poging gedaan om voor Thuisafgehaald te koken. Dat concept bleek in Oirschot niet zo goed te werken als in de stad. Ik stopte er dus mee, maar eenmaal in Oostelbeers bleek Thuisafgehaald alsnog een uitkomst. Als de kinderen niet thuis waren, kookte ik voor één persoon. Dat geeft onvermijdelijk restjes, tenzij je dagenlang hetzelfde eet of uit de vriezer. De oplossing bleek Thuisafgehaald; koken voor meerdere mensen en er ook nog iets aan overhouden! 

Boretti
Van het geld dat ik na een jaar bij elkaar gespaard had, kocht ik een houtfineer werkblad voor mijn keuken. Daardoor hoefde ik mijn keukenmachine niet meer op de grond te zetten als ik die wilde gebruiken. Yay! Maar wat nog mooier was: mijn vierpits gasstelletje werd ingeruild voor een zespits Boretti! Ik kreeg hem gratis van een vriendin en ik kon wel huilen van geluk. 
De Boretti luidde een nieuw tijdperk in: ik ging veganistisch eten. Het vraagt best wat fantasie om ‘gewone’ recepten om te zetten in vegan varianten, maar het lukte me. ‘Everything you eat, I can eat vegan’ werd mijn motto. 

Rebel(icious)
Door allerlei omstandigheden was mijn financiële situatie al tijden op zijn zachtst gezegd niet rooskleurig geweest, maar afgelopen maand, november ’18 was ik eindelijk bijna uit de financiële rode cijfers. Poeh!
Made by Rebel werd per april 2018 Rebelicious en ik haalde mijn HACCP. 
Thuisafgehaald groeide (bij mij het #dinsdagdiner genoemd) begon met twee trouwe afnemers en groeide naar 30 personen per week. Ik kreeg een paar waanzinnig mooie kookuitdagingen en cateringklussen. De Aanschuiftafel (1 x per maand eten bij mij thuis) groeide van 5 naar 18 personen, elke maand in mijn veel te kleine woning. 
Dát is voor mij geluk. Onbekenden met elkaar zien praten en uiteindelijk zelfs telefoonnummers uitwisselen. Die soep die doorgegeven wordt. Die mensen die je spontaan helpen met het eten op tafel zetten. Het nog twee weken kwijt zijn van je gardes uit omdat je hulp hebt gehad bij de afwas. Als ik eraan denk, dan krijg ik een glimlach van oor tot oor.
Dat geluk zette me aan het denken. Hoe haal ik nou écht het beste uit mijn leven? Wat raakt me? Wat wil ik? Je raadt het al: koken wil ik, eten, anderen laten kennismaken met bijzonder veganistisch eten, mezelf scholen, mensen verbinden, bijdragen aan een beter milieu, groei voor mezelf, maar ook voor anderen. En voor de wereld. Een zaadje werd geplant…

Tranentrekkend lekker 
Soms huil ik tijdens het eten. Niet omdat ik op mijn tong gebeten heb, maar omdat ik zo lekker, zo hemels en bijzonder heb gegeten. De vier keer dat ik dat voelde, kan ik me nog precies voor de geest halen. De laatste keer dat ik van genot huilde boven mijn bord was augustus 2017, toen ik at bij Gentle Gourmet in Parijs. Daar besloot ik dat het geplante zaadje wilde laten groeien, gaan naar waar die tranen mijn bord raakten, om mezelf te scholen in hartverscheurend lekker voedsel klaarmaken, zodat anderen dat straks ook zouden kunnen ervaren. Gentle Gourmet is inmiddels namelijk niet meer alleen een restaurant, maar bovenal een Institute Culinaire Vegane voor ‘plantbased’ art en ‘fine dining’.

Geld
Er groeide een plan. De NS heeft namelijk prettige regelingen, zoals de mogelijkheid tot een sabattical. En dus ging ik op verkenning met de kinderen. In oktober reisde ik met ze naar Parijs. ‘Kijk, hier ligt mama’s droom…’ (lees in dit blog over hoe we dat ervaren hebben). Samen gingen we ook naar Gentle Gourmet om daar te gaan praten. Over dé droom en dé opleiding, die € 7.500 kost. 
De kinderen vonden het een goed idee, mijn familie staat achter me, mijn baas ook (mijn sabattical is goedgekeurd, woohoo!). Wat hield/houdt me dan nog tegen?
Ehm…. het geld. En met alleen geld voor de opleiding ben ik er nog niet eens. Want hoe kom ik rond tijdens mijn sabbatical? Waar kan ik slapen in Parijs? En hoe betaal ik dat? Dat soort vragen. En daarvoor kom ik bij jou. Ik wil het zaadje zo graag laten groeien. Ik heb keihard gewerkt aan de bodem (gecaterd, gekookt, gewerkt bij de NS), maar nu moet het nog een plantje worden, een grote plant met bladeren, die stevig geworteld is en tegen een stootje kan. Want als ik terugkom, wil ik Rebelicious verder uitbouwen. 

Vele druppels water zorgen voor groei. Ben jij één van die druppels?